Ένα από τα πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ όταν σκέφτομαι τις βόλτες μας στα βουνά της Χίου, είναι τα τοπωνύμια που σκαρφιζόμαστε μόνοι μας. Ονοματίζουμε ότι μας φαίνεται ενδιαφέρον ή αξιομνημόνευτο, για να μπορούμε ν’ αναφερόμαστε σ’ αυτό. Χρησιμοποιούμε μάλιστα τα ονόματα και μπροστά σε άλλους, σαν αφορμή για να πούμε τη σχετική ιστορία.

Λοιπόν, το τελευταίο τοπωνύμιο που αποδόθηκε ήταν στο “καλύβι του αποχωρισμού”. Για να μείνουν εκεί οι βραδιές στον Εγρηγόρο με τον Χαλάτση, το ρεβιθοπίλαφο και τ’ αυγά με κουρκουμά της Φιλίας, τα κούμαρα που πρωτοέφαγα υπό βροχή με τον Σπυριδάκη, η ψιλόλιγνη φιγούρα του Βατέ πάντα μπροστά μου, το κατσικάκι που υιοθέτησε ο Κοσμάς, η αγαπημένη ώρα του Κωσταρή για βόλτες κι όλες οι εξερευνήσεις που κάναμε με τον Κάκαρη, τον αχώριστό μου φίλο.

Τ’ αφήνω όλα στο καλύβι τώρα που αφήνω τη Χίο, αλλά δεν τ’ αποχωρίζομαι. Σας ευχαριστώ.