Τρεις φίλοι ξεκινήσαμε έξω από το χωριό Φυτά με σκοπό να ανέβουμε στο Πελινναίο όρος, την Τρίτη, 8 Φεβρουαρίου 2023. Μας αρέσει πολύ αυτή η διαδρομή, συνδυάζει διαφορετικά τοπία και γι’ αυτό την επιλέξαμε, παρότι δεν είναι η ευκολότερη, ειδικά εν μέσω κακοκαιρίας σαν τη προχθεσινή.
Μετά από μία μάλλον χαλαρή, ευχάριστη βόλτα μέσα στο χιονισμένο, πυκνό πευκοδάσος της περιοχής, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε για τον «αυχένα», το διάσελο μεταξύ του Πελινναίου και του Χαρκού. Όσο αραίωνε η βλάστηση, τόσο αυξανόταν το ύψος του χιονιού, ωστόσο επειδή το μονοπάτι ήταν ευδιάκριτο, ο βαθμός δυσκολίας δεν ήταν μεγάλος. Πριν φτάσουμε στο «ξεπάτημα», νιώσαμε τις πρώτες ριπές του βοριά και μετά από μία μικρή σύσκεψη αποφασίσαμε να μην ανεβούμε στον Έδελο, αλλά να πεζοπορήσουμε προς τη Νικαριά και την Αγία Ελένη, πριν κατευθυνθούμε στην παγωμένη κορυφή του Πελινναίου όρους.
Η ορατότητα δεν ήταν μεγάλη, αλλά επέτρεπε να δούμε γύρω μας και να απολαύσουμε το θέαμα με τις κάτασπρες γκορτσιές. Κάναμε μια μικρή στάση στον «Καρκαβώλακα» για να θαυμάσουμε τα πελώρια βράχια και τη θέα πάνω σε αυτά και μία μεγαλύτερη στο ξωκλήσι της Αγίας Ελένης για να πάρουμε δυνάμεις και να ζεσταθούμε, πριν το τελευταίο και πιο απαιτητικό τμήμα της διαδρομής.
Απ’ την Αγία Ελένη μέχρι τη βάση του κώνου της κορυφής του Πελινναίου δεν υπάρχει ευδιάκριτο μονοπάτι και εκεί ταλαιπωρηθήκαμε λίγο. Μπήκαμε στο μονοπάτι που ανηφορίζει για την Αγία Τριάδα, σε κάποιες τραβέρσες το χάσαμε και το ξαναβρήκαμε λίγο πιο πάνω. Η ορατότητα πλέον είναι πολύ χαμηλή και όσο ανεβαίναμε, τόσο δυνάμωνε ο βοριάς. Όταν αχνοφάνηκε το ξωκλήσι της Αγίας Τριάδας, παρ’ ότι δεν είχαμε ζοριστεί όσο άλλες φορές στο παρελθόν -κακά τα ψέματα- ένα αίσθημα ανακούφισης, για τα βάσανά μας που έφθαναν στο τέλος τους, δημιουργήθηκε.
Μπήκαμε στην Αγία Τριάδα. Ανάψαμε μερικά χρησιμοποιημένα κεριά για να ζεστάνουμε τα χέρια μας και τσιμπολογήσαμε μερικά ξηροκάρπια. Χαλαρές κουβέντες, αστεία και χαμόγελα. Όμως δεν είχαμε καιρό για χάσιμο. Ο κίνδυνος να κλείσει ο δρόμος και να αποκλειστούμε με το αυτοκίνητο ήταν υπαρκτός. Βγήκαμε έξω, βγάλαμε βιαστικά μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες έξω από το αλυσοδεμένο, εκκλησάκι και στο τριγωνομετρικό των 1297 μέτρων και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για Σπαρτούντα.
ΥΓ 1 Μια τέτοια πεζοπορία εγκυμονεί κινδύνους, γι’ αυτό απαιτείται μεγάλη εμπειρία, καλή γνώση της περιοχής και κατάλληλη ένδυση και υπόδηση.
ΥΓ 2 Ευχαριστούμε πολύ τον κτηνοτρόφο που μας πήγε από τη Σπαρτούντα μέχρι το αυτοκίνητό μας έξω από τα Φυτά και γλιτώσαμε 1 ώρα περπάτημα.